Geert van Dijk, directeur NVVK, ging deze week samen met Pauline Tazelaar naar Den Haag. Pauline is schuldhulpverlener bij Stadsgeldbeheer, onderdeel van de Tussenvoorziening in Utrecht.

Mijn blog gaat deze keer niet rechtstreeks over schuldhulpverlening. Hij gaat wel over eigenschappen die je nodig hebt bij dat werk. Bijvoorbeeld: met respect omgaan met je medemens en diegene in zijn of haar waarde laten. Menselijkheid tonen, de ander waardig behandelen.

Een kerstgedachte dus, deze keer.

Hoezo dan met Pauline naar Den Haag?

Pauline werkt bij De Tussenvoorziening, een organisatie die opvang, (begeleid) wonen, budgetbeheer & schuldhulpverlening, dagbesteding & activering biedt. Ze schreef me: “Geachte heer Van Dijk, wat een bemoedigende reactie heeft u eind november geschreven onder het LinkedIn-bericht van De Tussenvoorziening over mijn demonstratie samen met Jules van Dam!”

Wat vooraf ging: ik zag inderdaad dat LinkedIn-bericht, dat beschreef hoe directeur Jules van Dam van De Tussenvoorziening zijn medewerker Pauline steunde. Zij ging voor de achttiende keer bij het Binnenhof demonstreren tegen de manier waarop Europa omgaat met vluchtelingen op Lesbos. Van Dam vergezelde haar. “Ik ben trots op onze medewerkster Pauline, die al maanden in haar eentje hiertegen demonstreert. Ik ga graag naast haar staan", schreef hij.

Ik gaf het bericht een like, en ik zette erbij: “Sociale duurzaamheid over de grenzen. Laten we opstaan tegen de mensonterende situatie van vluchtelingen in gruwelijke opvangkampen. Mensenrechten gelden voor iedereen!”

Pauline reageerde snel, en stelde me een vraag: “Inderdaad, we moeten opstaan tegen de mensonterende situatie van vluchtelingen in gruwelijke opvangkampen. Daarom wil ik vragen of u een keertje meedoet!”

Met Pauline bij het Binnenhof in Den Haag

Natuurlijk wilde ik van Pauline weten hoe ze ertoe gekomen is om nu al maandenlang te demonstreren.

“Ik ben half mei 2019 met mijn demonstratie begonnen. De verhalen uit de kampen op de Griekse eilanden raakten me”, vertelt ze. “Het is daar overvol, smerig, er is te weinig eten, te weinig beschutting en er zijn te weinig artsen. Dit duurt al 4 jaar en de oplossing lijkt ver weg. Ik schaam me dat wij in ons beschaafde en veilige Europa mensen die bescherming zoeken op zulke vieze en onveilige plekken laten wonen. Als Europeaan voel ik me daar medeverantwoordelijk voor. Het is een kleine actie en dat zal het altijd blijven. Maar ik zoek wel naar manieren om mijn demonstratie kracht bij te zetten. Een van de manieren die ik heb bedacht is: af en toe een bijzondere gastdemonstrant meenemen, die hopelijk indruk maakt op de politici en de boodschap via zijn of haar netwerk kan verspreiden.”

Hoe demonstreren we?

Pauline: ”We staan op het Plein in Den Haag, recht tegenover de ingang van het Tweede-Kamergebouw. Elke week 30-45 minuten, behalve tijdens reces-periodes. We staan daar gewoon rustig met het demonstratiebord. Als een politicus of voorbijganger ons aanspreekt, vertellen we waarom we daar staan. Het kan ook zijn dat we zelf een politicus aanspreken. Liever geen andere borden of spandoeken.

Houding:

- Serieus (want het gaat om een serieuze zaak)

- Uitnodigend (iedereen die langskomt mag iets vragen of zeggen)

- Respectvol tegen alle voorbijgangers

Doeltreffende aanpak

Ik vind de actie goed bedacht en belangrijk, en dus reageerde ik positief op Paulines verzoek. Net zoals anderen dat deden: familie en vrienden van Pauline, steeds eentje tegelijk. En de directeur van Amnesty International Nederland, Eduard Nazarski. De eerste van de voor de hand liggende organisaties als Vluchtelingenwerk, Pax, Vluchtelingen Organisaties Nederland en anderen.

Want daar heeft Pauline eerst aan de deur geklopt om samen wat te gaan doen. Maar organisaties gaan niet zo snel als Pauline, in haar dadendrang en eenvoudige, doeltreffende aanpak. Maar het werkt dus wel door. Inmiddels heeft Amnesty International Nederland haar een podium gegeven op Facebook en Instagram.

Pauline met Anouk Donse en Eduard Nazarski van Amnesty International

Schuldhulpverlening: mooi werk

Is er een verband tussen jouw werk als schuldhulpverlener en deze humanitaire actie, vraag ik Pauline als we op een zachte decemberavond op weg gaan naar Den Haag. Nee, zegt Pauline.

Maar ik zie dat verband wel. Op de weg terug vertelt Pauline enthousiast over haar werk in de schuldhulpverlening. Ze helpt een bijzondere doelgroep in vaak moeilijke omstandigheden. Ik zie paralellen.

Pauline heeft geen standaard arbeidsverleden. Via het basisonderwijs, een Wereldwinkel en een groothandel in Derde Wereld-handelsgoederen kwam ze bij haar huidige baan. De leukste tot nu toe, zegt ze.

Waarom is schuldhulpverlening het leukste werk, wil ik natuurlijk weten. Pauline: “Dat komt door de sfeer, het jezelf mogen zijn. Ook de hulpvrager mag zichzelf zijn. Hij of zij wordt met respect behandeld, in zijn waarde gelaten, in welke omstandigheid dan ook.”

Pauline met haar directeur Jules van Dam

Hoe wil je in de wereld staan?

Pauline is geraakt door de mensonterende situatie van vluchtelingen op de Griekse eilanden. Haar betrokkenheid begint niet met discussies over immigratie of het asielbeleid. Die begint bij het humanitaire drama, en de urgentie die ze voelt om daar wat aan te doen. Omdat het onder onze ogen gebeurt. Vlakbij. Vrouwen, mannen, meisjes, jongens, kinderen.

Haar betrokkenheid raakt me. En maakt het vraagstuk ook voor mij dichtbij, en tastbaar.

Hoe verliep onze demonstratie?

Ik heb vele bewindspersonen, Kamerleden, fractiemedewerkers en journalisten zien gaan en komen. Het was namelijk de dag van het vertrek van staatssecretaris Snel van Financiën, gestruikeld over het toeslagendrama.

Ik heb ze niet nageroepen, ik heb niet de kans gehad ze aan te spreken. Ook uit een soort verlegenheid. En natuurlijk weten zij niet wie wij zijn, Pauline en ik.

Maar de boodschap is hopelijk als een likdoorn, hinderlijk aanwezig en pijnlijk als je er op staat.

Wat is Paulines boodschap?

• Verdeeld over tientallen opvanglocaties verblijven ongeveer 39.000 vluchtelingen en migranten op de Griekse eilanden. De leefomstandigheden zijn erbarmelijk.
• Deze mensen zijn verjaagd door IS, de Syrische president Assad, de Taliban, allerlei milities, bommen, geweld, honger, of gebrek aan geld en perspectief.
• De mensen slapen in gammele tenten. Er staan urenlange rijen voor te weinig voedsel. Een journalist schreef over het beruchte kamp Moria op Lesbos: “Overal ruik je stront en rottend vuilnis. Overal hoor je kinderen huilen en voor alle wc’s, waarvan sommige door wel honderd mensen gedeeld moeten worden, staan enorme rijen, terwijl de ontlasting onder de deur doorloopt”. 
• Wie nu als vluchteling aankomt op een van de eilanden moet meer dan 2 jaar wachten op zijn of haar eerste gesprek met de Griekse asieldienst.
• Er verblijven ongeveer 5000 kinderen en jongeren tussen de 5 en 17 jaar in de kampen op de eilanden. Zij kunnen niet of nauwelijks naar school.
• Veel kinderen en jongeren zijn alleen. Zij zijn vaak getraumatiseerd en hebben daardoor stress en paniekaanvallen. Sommigen beschadigen zichzelf. Er is veel te weinig adequate opvang en zorg voor hen.
• Vrouwen en alleenstaande jongeren en kinderen lopen kans slachtoffer te worden van seksueel geweld. De overbezetting van de kampen, te weinig verlichting ’s avonds en toiletten die niet op slot kunnen, dragen daar ook aan bij.
• Op veel locaties is de gezondheidszorg zwaar onvoldoende. Vooral de psychische zorg. Dat terwijl bij velen sprake is van suïcidaliteit, depressie en/of PTSS.
• In Nederland zijn verschillende acties en petities geweest zoals de Kijk niet weg-campagne, waarin Amnesty International en 10 andere organisaties de krachten bundelden. En de acties van We Gaan Ze Halen. Helaas heeft dit alles nauwelijks geleid tot betere opvang en perspectief.

Pauline, mijn respect en mijn steun heb je. In deze laatste dagen van het jaar 2019 heb je mij een overpeinzing bezorgd die de moeite waard is.

Meer info: pauline@hetnet.nl en Twitter. Ook te vinden op Facebook.

Reageren? g.vandijk@nvvk.nl